Profesör elinde bir Fare ve kutu ile salona girdi. Öğrencilerin şaşkın bakışları arasında fareyi kutunun içine koydu ve kutuyu kapattı. Salona dönerek: “Bu kutuya iki gün kimse dokunmasın!” dedi ve salondan çıkıp gitti.
Salondaki öğrenciler olaya bir anlam verememişlerdi. Merak içinde iki gün beklediler.
İki gün sonunda profesör salona girdi ve kutuyu açtı. Kutunun içindeki fare ölmüştü. Sınıfa dönerek, “Fare neden ölmüş olabilir” diye sordu.
– Havasızlıktan,
– Açlıktan,
– Susuzluktan,
Öğrenciler tüm ihtimalleri saymıştı. Profesör kutuyu havaya kaldırıp içini öğrencilere gösterdi. Kutunun her tarafı kemirilmiş vaziyetteydi.
“Görüyorsunuz değil mi? Anlaşılan fare çıkmak için çok mücadele etmiş. Bunu kutunun içindeki durumdan anlıyoruz. Şu var ki fareyi sizin söylediğiniz gibi ne havasızlık ne açlık ne de susuzluk öldürdü. Fareyi asıl kararsızlık öldürdü. Fare kutunun her yerini parçalayıp çıkacağına sadece bir köşesini kemirseydi ve bunda da kararlı olsaydı şuan hayatta olacaktı.”
Hayatta zaman zaman kararsızlığa düşeriz. “O mu, bu mu?” diye düşünürken bizim için en kıymetli varlık olan zamanı tüketmiş oluruz. Hedeflerimizi çok iyi belirlemeliyiz. Hayat kararsızlık içerisinde yüzecek kadar uzun değil.